ماسک اکسیژن روشی را برای انتقال گاز اکسیژن تنفسی از مخزن ذخیره به ریه ها ارائه می دهد. ماسک های اکسیژن ممکن است فقط بینی و دهان (ماسک بینی دهانی) یا کل صورت (ماسک تمام صورت) را بپوشانند. و یا ممکن است از پلاستیک، سیلیکون یا لاستیک ساخته شوند. در شرایط خاص، اکسیژن ممکن است از طریق کانول بینی به جای ماسک استفاده شود.
ماسک های اکسیژن پلاستیکی پزشکی عمدتاً توسط ارائه دهندگان مراقبت های پزشکی برای اکسیژن درمانی استفاده می شوند زیرا یکبار مصرف هستند و بنابراین هزینه های تمیز کردن و خطرات عفونت را کاهش می دهند. طراحی ماسک می تواند دقت اکسیژن تحویلی را در بسیاری از موقعیت های پزشکی مختلف که نیاز به درمان با اکسیژن دارند را تعیین کند.
اکسیژن به طور طبیعی در هوای اتاق 21٪ وجود دارد و درصدهای بالاتر اغلب در درمان پزشکی ضروری است.
ماسک ها وزن سبکی دارند و با استفاده از یک هدبند الاستیک یا حلقه های گوش متصل می شوند. آنها شفاف هستند تا به ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی اجازه دهند صورت بیمار برای ارزیابی وضعیت او قابل رویت باشد و احساس کلاستروفوبیا را که در برخی بیماران هنگام استفاده از ماسک اکسیژن تجربه می‌شود، کاهش دهند.
اکثریت قریب به اتفاق بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند در مرحله ای از ماسک اکسیژن استفاده می کنند. آنها ممکن است به طور متناوب از کانولای بینی استفاده کنند اما اکسیژنی که به این روش تحویل داده می شود دقت کمتری دارد و غلظت آن محدود است.
